امروزه در جهان هر کشوری سرود ملی مخصوص به خود را دارد. قطعه موسیقی یا سرودی که توسط دولت ها به عنوان سرود ملی و رسمی کشور به رسمیت شناخته می شود. سرودهای ملی آوازهای وطن پرستانه ای هستند که به عنوان احترام به علایق و تعلقات هر کشوری نواخته می شوند. این آوازها جهت تحریک احساس وطن پرستی در مردم خوانده می شوند.
ویژگی دیگر و مشترک تقریبا تمامی سرودهای ملی، کوتاه بودن آن ها است و این بخاطر آن است که در اجراهای بین‌المللی مانند دیدارهای رسمی دولتمردان، مسابقات بین‌المللی و امثال آن، طولانی بودن سرود یا مارش آن موجب ملال خاطر شنونده‌های سایر ملل نشود. کوتاه ترین سرود ملی مربوط به کشور ژاپن و اردن و طولانی ترین سورد ملی مربوط به کشور یونان است.
طولانی ترین سرود ملی
موسیقی یونان به اندازه تاریخ این کشور معروف است. موسیقی در یونان به دو بخش تقسیم می شود: موسیقی بومی یونانی و موسیقی بیزانسی که صدای شرقی تری دارد. این آمیزه موسیقایی برای هزاران سال وجود داشته و از امپراتوری بیزانس و یونان باستان نشأت گرفته است. موسیقی بخش قابل توجهی از فرهنگ یونانی چه در یونان نوین و چه در یونان کهن را به خود اختصاص می دهد. و شاید دلیل ایکنه طولانی ترین سرود ملی یک کشور متعلق به یونان است، همین موضوع باشد. که از ۴ قطعه از شعر سلوموس(Dionysios Solomos) تشکیل شده و دارای ۱۵۸ بند است. این سرود در سال ۱۸۶۵ توسط نیکلاس مانتزاروس (Nikolaos Mantzaros) تبدیل به موسیقی شد.
تاریخ موسیقی یونان
تاریخ موسیقی یونان از یونان باستان آغاز می شود، چراکه موسیقی بخش زیادی از تئاتر یونان باستان را تشکیل می داده. تاثیرات پسینی که این موسیقی از امپراتوری روم، اروپای شرقی و امپراتوری بیزانس گرفت، شکل و سبک موسیقی یونان را تغییر داده است. در سده نوزدهم، آهنگسازان اپرا، مانند نیکولاس مانتزاروس (۱۷۷۲–۱۸۷۲)، اسپیریدون زینداس (۱۸۱۲– ۱۸۹۶) و اسپیریدون ساماراس (۱۸۶۱–۱۹۱۷) و سمفونیست‌هایی مانند دیمیتریس لیالیوس و دیونیسیوس رودوتئاتوس موسیقی هنری یونان را دوباره احیا کردند.
